Piaskowa góra, Joanna Bator

Dobra passa trwa!

W przypadku Bator sięgałam raczej po pewniak (czytałam sporo recenzji Piaskowej góry i wszystkie, bez wyjątku, były pozytywne), jednak do końca nie byłam pewna, czy i mnie się spodoba. Bo jak sami dobrze wiecie, czasami to, co wszyscy wszędzie głośno zachwalają, nam nie przypada do czytelniczego gustu...
Na szczęście obawy te były absolutnie bezpodstawnie. Historia Dominiki Chmury i jej rodziny wciągnęła mnie od pierwszej strony. Wciągnęła do specyficznego mikroświata PRL-owskiej rzeczywistości wałbrzyskiego blokowiska i jego mieszkańców.

O Piaskowej górze napisano już wiele recenzji, dlatego nie chciałabym się powtarzać i napiszę tylko kilka swoich przemyśleń. A tych podczas lektury było całkiem sporo. Dokładniej rzecz ujmując, bohaterowie książki na kilkanaście dni zamieszkali w mojej głowie i często wracałam myślami do ich codziennych spraw. Niesamowity talent Bator do snucia historii sprawił, że poruszamy się w stworzonym przez nią labiryncie coraz szybciej, z coraz większą zachłannością odkrywając kolejne zakamarki rodzinnych tajemnic, z których największą poznamy na samym końcu. Wiele rzeczy w książce zaskakuje: jej wielowątkowość, różnorodność postaci, wspaniałe literackie krajobrazy, które nie pozwalaja się oderwać od przewracanych w pośpiechu kolejnych stron. Co rusz pojawiała się myśl: o tak, pamiętam - wspomnienie z własnego dzieciństwa, którego elementy odnajdywałam w dzieciństwie Dominiki. Określenia, zwroty, przesądy, wierzenia, cały ten socjalistycznych szarm z jego odświętnymi kryształami, meblościankami i tęsknotą za kolorowym RFNem. Dzieciństwo spędziłam na Dolnym Śląsku, wakacje zawsze u dziadków w Jeleniej Górze. Wałbrzych odwiedzaliśmy regularnie, bo tam mieszkali przyjaciele dziadków, więc i te geograficzne wspomnienia, gdzieś tam we mnie odżyły.
O fantastycznej polszczyźnie, jaką z olbrzymią finezją posługuje się autorka, wspominam jedynie dla porządku. Z niecierpliwością czekam, aż Chmurdalia zagości w mojej biblioteczce i da mi okazję poznania dalszych losów Dominiki. Dla mnie jest to niewątpliwie jedna z najlepszych książek ever.


Piaskowa Góra ukazała się, miedzy innymi, także w języku niemieckim i od jakiegoś czasu jest, obok Lali Dehnela, ulubinym książkowym prezentem, który wręczam niemieckim przyjaciołom i znajomym (niech wiedzą, że polska literatura, to nie tylko Witkacy i Kapuściński...).
Swoją drogą możemy potem prowadzić niezwykle ciekawe rozmowy na temat książki, jak np. ostatnio z koleżanką pochodzącą z Bawarii, dla której PRL-owski Wałbrzych to niemalże science fiction :)

Ocena: 6/6


WYZWANIE 2013
Książki z mojej półki
Przeczytanych: 8
Zostało: 17

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Nowe książki

Obraz
Dawno nie pokazywałam na blogu książkowych zakupów, ale muszę przyznać, że od marca byłam wstrzemięźliwa... Aż do teraz. Druga połowa maja okazała się dla mnie bardzo obfita w książkowe zdobycze. Najpierw na wyprzedaży na stronie wydawnictwa Wielka Litera za 50 zł kupiłam pięć świetnych tytułów: Miniony weekend spędziłam w Warszawie, gdzie pokusiłam się na książkowe zakupy w dwóch ulubionych miejscach i jednym nowym :) Po zwiedzeniu wystawy w muzeum Polin kupiłam To nie deszcz, to ludzie , w księgarni "Moda na czytanie" w domu braci Jabłkowskich Ostatni obraz Sary de Vos i Dziedzictwo , a w cudownym Wrzeniu Świata Komu bije Big Ben , Oblicza wielkiej Brytanii i Pusty las . I trochę rzutem na taśmę, na Dworcu Centralnym, wypatrzyłam jeszcze promocję 4 za 3 (zapłać za 3 książki, a czwartą dostaniesz gratis) i zdecydowałam się jeszcze na następujące tytuły: A co u was nowego na półkach?
Czytaj więcej