Prowadź swój pług przez kości umarłych, Olga Tokarczuk

Olga Tokarczuk napisała tę powieść w przerwie pracy nad Księgami Jakubowymi, bo potrzebowała kasy. Tak przynajmniej wyjaśniała okoliczności powstania Pługu podczas spotkania autorskiego, w którym uczestniczyłam w maju. Cóż, z pewnością istnieją gorsze sposoby zarabiania pięniędzy :)
Tokarczuk po raz kolejny udowodniła, że jest wspaniałą pisarką, która potrafi, nawet na zamówienie, stworzyć bardzo dobrą książkę.

Akcja dzieje się na Dolnym Śląsku, w Kotlinie Kłodzkiej, w niewielkiej wiosce pod lasem. Miejscowość w lecie tętniąca życiem sezonowych mieszkańców, od października do marca zapada w zimowy sen. Pewnej mroźnej nocy do drzwi domu głównej bohaterki zapukał sąsiad z informacją, że stało się coś złego. Trzeci mieszkaniec wioski, Wielka Stopa, w dramatycznych okolicznościach pożegnał się z życiem doczesnym. Udusił się kością sarny, nielegalnie upolowanej, której mięso spożywał na kolację.
Ta tajemnicza śmierć to dopiero początek całej serii tajemniczych zgonów mężczyzn z okolicy, których największą życiową pasją jest myślistwo.

Główna bohaterka i narratorka Janina, kobieta w niezdefiniowanym wieku, ale myślę, że tak między 55 a 65 lat, przed laty przeprowadziła się na wieś, do niewielkiego domku pod lasem, gdzie mieszkała w towarzystwie dwóch suk. Na co dzień zajmowała się astrologią, swoimi zwierzętami, obserwowaniem natury oraz nauczaniem raz w tygodniu angielskiego w pobliskiej podstawówce. Zaangażowana w ochronę zwierząt kobieta, znana lokalnej policji ze składania licznych skarg i wniosków na kłusowników, uważana jest w okolicy za nieszkodliwą wariatkę. Seria tajemniczych morderstw znacząco wpłynie na jej codzienność.

Jednak myli się ten, kto uzna Prowadź swój pług przez kości umarłych za zwykły kryminał. Jest to o wiele bardziej powieść ekologiczno-filozoficzna, o niezwykle roszczeniowym stosunku człowieka do natury, o jego obłudzie, o miłości do zwierząt, o definicji tego, co normalne i społecznie uznawane za normalne....


Wspaniała, mądra, wielowymiarowa powieść, którą czyta się migiem. Mnóstwo w niej ważnych słów. Będę do tej powieści wracać, wiem to na pewno. Polecam gorąco!

Ocena: 6/6

Komentarze

  1. Czarne Espresso26 stycznia 2016 22:16

    Wstyd się przyznać, ze ja chyba jeszcze książek Tokarczuk nie czytałam. To się musi zmienić.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Nowe książki

Obraz
Dawno nie pokazywałam na blogu książkowych zakupów, ale muszę przyznać, że od marca byłam wstrzemięźliwa... Aż do teraz. Druga połowa maja okazała się dla mnie bardzo obfita w książkowe zdobycze. Najpierw na wyprzedaży na stronie wydawnictwa Wielka Litera za 50 zł kupiłam pięć świetnych tytułów: Miniony weekend spędziłam w Warszawie, gdzie pokusiłam się na książkowe zakupy w dwóch ulubionych miejscach i jednym nowym :) Po zwiedzeniu wystawy w muzeum Polin kupiłam To nie deszcz, to ludzie , w księgarni "Moda na czytanie" w domu braci Jabłkowskich Ostatni obraz Sary de Vos i Dziedzictwo , a w cudownym Wrzeniu Świata Komu bije Big Ben , Oblicza wielkiej Brytanii i Pusty las . I trochę rzutem na taśmę, na Dworcu Centralnym, wypatrzyłam jeszcze promocję 4 za 3 (zapłać za 3 książki, a czwartą dostaniesz gratis) i zdecydowałam się jeszcze na następujące tytuły: A co u was nowego na półkach?
Czytaj więcej