Najgorszy człowiek na świecie, Małgorzata Halber

Główna bohaterka książki, Krystyna, to młoda, wykształcona, niezależna kobieta pracująca w telewizji. Alkoholiczka.
Czytelnik towarzyszy jej w długim i niezwykle bolesnym procesie walki z nałogiem. Krystyna najpierw musi zrozumieć, że ma problem z alkoholem, uzupełniając w swojej głowie stereotyp zapijaczonego, brudnego alkoholika wizerunkiem alkoholika eleganckiego, z kasą i masą przyjaciół. Następnie bohaterka podejmuje próby zerwania z nałogiem. Bierze udział w terapiach grupowych i odwiedza kolejnych psychologów. Jej zwierzenia są przepełnione samotnością, tęsknotą za akceptacją i miłością oraz olbrzymim brakiem wiary w siebie.

Potrafię sobie wyobrazić, że dla wielu czytelników, zwłaszcza dwudziestoparoletnich, ta książka jest się niezwykle ważna. Być może otworzyła komuś oczy, być może nakłoniła do przeanalizowania własnej konsumpcji alkoholu, a może nawet była motywacją do podjęcia konkretnych środków w walce z nałogiem. I to już wystarczy, by uznać, że autorka dokonała rzeczy ważnej i trudnej zarazem: napisała książkę, która z dużym prawdopodobieństwem może wpływać na życie czytelników.
Halber złamała tabu, opisała zjawiska dotychczas spoczywające za grubą zasłoną milczenia. Miała odwagę przyznać się do własnej słabości i skrytykować środowisko "wybranych". Już za to należą jej się brawa.

Jednak literacko Najgorszy człowiek na świecie jest pozycją dość mizerną. Stylistycznie to jedna wielka katastrofa. A całkowity brak elementów charakterystycznych dla powieści: rozbudowanych wątków, licznych dialogów oraz ciekawych bohaterów, nie pozwala mi postawić wyższej oceny niż szkolny dostateczny.
Nie potrafię zrozumieć, dlaczego w głosowaniu czytelników na portalu lubimy czytać to właśnie ten tytuł został najlepszą książką 2015 w kategorii literatura piękna (choć głosować można było m.in. na Dygot!!!).

Myślę, że Małgorzta Halber popełniła błąd strategiczny. Ze zrozumiałych powodów postanowiła własne doświadczenia przekuć w powieść i opowiedzieć o niech słowami wymyślonej bohaterki. Jednak już po wydaniu książki, m.in. w wywiadzie dla Wysokich Obsasów, wielokrotnie przyznawała, że Krystyna jest Małgosią. Jestem przekonana, że gdyby autorka zrezygnowała z tej wyimaginowanej literackiej pośredniczki i napisała szczerą autobiografię (z funkcją terapeutyczną), to otrzymalibyśmy o wiele lepszą książkę.

Ocena: 3/6 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Kocie oko, Margaret Atwood

Obraz
Kocie oko to druga książka Atwood, po Opowieści Podręcznej , którą przeczytałam. Podobnie jak w przypadku Majgull Axelsson wiem, że trafiłam na autorkę, której twórczość całkowicie do mnie przemawia i którą z chęcią zaliczę do grona swoich ulubionych. Główna bohaterka powieści, Elaine Risley, jest uznaną malarką, która po wielu latach powraca do Toronto, gdzie w małej galerii przygotowywana jest jej retrospektywa. Ta samotna podróż jest okazją do wspomnień, zwłaszcza z okresu dzieciństwa, dorastania i studiów. Pierwsze lata życia Elaine spędziła z rodzicami i starszym bratem na podróżach po Kanadzie. Jej ojciec był naukowcem i prowadził badania rodzimej fauny, dzięki czemu cała czwórka regularnie spędzała całe tygodnie w głuszy, pod namiotem i bez kontaktu z innymi ludźmi. Latami jedynym towarzyszem i głównym autorem zabaw był starszy brat Stephen, dlatego odbywały się one według męskich zasad i były wyrazem chłopięcych fantazji. Gdy Elaine skończyła osiem lat, rodzina na stałe os
Czytaj więcej