Dziennik roku chrystusowego, Jacek Dehnel

Do Jacka Dehnela mam słabość.
Kiedy więc się dowiedziałam, że w wieku 33 lat postanowił napisać i WYDAĆ swój dziennik, od razu wiedziałam, że z pewnością go kupię i przeczytam. I nawet pojawiające się w necie dość chłodne recenzje nie skłoniły mnie od porzucenia tego zamiaru. Nie chciałam przepuścić okazji do bezkarnego zaglądania w codzienność jednego ze swoich ulubionych twórców.
No i zaglądałam. Całe 512 stron.

I wydaje mi się, że słabość do autora to podstawowy warunek, by tę książkę w całości przeczytać. W innym przypadku może być ciężko...

A o czym czytamy? Głównie o przyziemych sprawach pary Pietia i Jacek, czyli np. o remoncie mieszkania i związanym z tym przechowywaniem makaronu w skarpetkach, załatwianiu różnych codziennych spraw, rozlicznych spotkaniach towarzyskich. Czyli dziesiątki stron nicniewnoszących banałów i bzdurek.

W sumie najciekawszy był dla mnie pojawiający się w książce bardzo często wątek podróży, których Jacek Dehnel obywa w ciągu roku jakieś niemożliwe do policzenia ilości. Są wśród nich podróże prywatne i zawodowe: wyjazdy na spotkania autorskie, festiwale literackie, warsztaty i związane z tym nieskończone godziny spędzone w pociągach na trasach całego kraju, noclegi w bezosobowych, pustych pokojach gościnnych i hotelowych. Relacje takich spotkań z perspektywy autora, jego odbiór publiczności i przeróżnych jej zachowań - to właśnie te fragmenty czytałam z zainteresowaniem, tego chciałam się o Dehnelu dowiedzieć. Ciekawe były także opisy dłuższych pobytów autora w Anglii i we Włoszech, a najbardziej podobała mi się relacja z wizyty w Indiach, która przypomniała mi, że Jacek Dehnel potrafi świetnie pisać....
Bo tak poza tym, to zwyczajnie za mało tu pisarza w pisarzu. Z dziennika wynika, że praca nad każdą kolejną książką to dla Dehnela katorga - dla zwykłych śmiertelników porównywalna z pisaniem pracy magisterskiej, ale tę pisze się raz i koniec. Jeśli ktoś z pisania żyje, to chciałabym się dowiedzieć więcej o samym procesie twórczym, o reserchu, o literackich inspiracjach, pomysłach na kolejne książki, o konieczności pisania tekstów do gazet, o tłumaczeniach. Zamiast tego Dehnel informuje nas o kolejnych imbrykach herbaty oraz o tym, jak bardzo pisanie Matki Makryny go nuży i męczy. Przyznaje się również do tego, że jeden, czy dwa fragmenty Dziennika usunął i przerobił na osobny felieton, który sprzedał do prasy. Może warto byłoby więcej ambitniejszej treści w tej książce zostawić.

Co mi jeszcze przeszkadzało?
Fałszywa skromność pisarza i powtarzane wielokrotnie zdań w stylu: ach, gdzie mi tam do wielkich pisarzy, nie porównuję swojej twórczości do dzieł innych pisarzy, za kilka lat nikt już mnie nie będzie pamiętał.... Bardzo mi to zgrzytało chociażby w porównaniu z innymi stwierdzeniami autora, w których podkreśla swoją przewagę intelektualną nad innymi, rozległą elokwencję i tzw. obycie.
Kilkakrotnie wpomina o problemach rodzinnych, trochę na zasadzie: wiem, ale wam nie powiem. Ok, nie chcesz, to nie pisz. Ale może najlepiej wcale o tym nie wspominaj.

Mogłabym tak jeszcze trochę powymieniać, ale już sobie odpuszczę. Przemawia przeze mnie duże rozczarowanie: autor, którego cenię, o którym sądziłam, że trzyma poziom, wypuścił na rynek zwyczajnego gniota. Dziennik naprawdę niewiele wnosi i nie potrafię zrozumieć, dlaczego Jacek Dehnel zdecydował się na jego publikację. Nie pokazał tu swojego kunsztu pisarskiego, nie pozwolił zajrzeć głębiej w swoje ja, więc ja się pytam PO CO, panie Jacku, PO CO?

Wspaniałość Lali zbladła nieco po tej lekturze. Zamierzam jesienią sięgnąć, po którąś z powieści pisarza, by przekonać się, czy ciągle jeszcze jest mi z nim po drodze, a o Dzienniku zapomnieć....

Ocena: 3+/6