Miraże, Sylwia Zientek

Miraże to opowieść o bardzo nierównej miłosnej realacji (której celowo nie nazywam związkiem) między dwojgiem bohaterów: panią mecenasową Korczyńską, pochodzącą z klasy średniej młodą, rozkapryszoną mężatką, i biednym, ale bardzo romantycznym poetą Julianem. Tłem ich rozwijającej się z dnia na dzień znajomości jest Warszawa w połowie lat trzydziestych.

Uwaga SPOILER!

Autorka miała bardzo ciekawy pomysł na książkę. Temat przewodni, jaki wybrała, czyli transpłciowość jest praktycznie nieobecny w polskiej literaturze, dlatego dostaje ode mnie ogromnego plusa za, cóż, trzeba nazwać rzecz po imieniu, odwagę.
Niestety Sylwii Ziętek zabrakło umiejętności pisarskich, by ów dobry pomysł przekuć w ambitną lekturę i wyszło, to, co zazwyczaj w takich sytuacjach wychodzi, czyli średniej jakości czytadło.

Co się autorce udało? Bez wątpienia przedstawienie klimatu przedwojennej Warszawy: jej rozlicznych lokali i bogatego życia nocnego. Zwrócenie uwagi na trudną sytuację kobiet, w dwudziestoleciu międzywojennym ciągle jeszcze pozbawionych wielu praw i zmuszanych konwenansami do małżeństwa oraz rodzący się w Polsce feminizm i pierwsze wyraźne jego przejawy. Główna bohaterka przypominała mi Hankę z książki Pamiętnik pani Hanki, Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, choć tamta powieść i jej bohaterka zrobiły na mnie dużo lepsze wrażenie.

BARDZO denerwowały mnie błędy i nieścisłości w powieści, których było sporo. Rozbieżności w miejscu i czasie akcji, rozliczne powtórzenia. Podam dwa przykłady, żeby nie być gołosłowną: pierwszy rozdział powieści rozpoczyna się w maju 1935 roku i opisuje Juliana błąkającego się po prowincji w dość opłakanym stanie. Kolejny rozdział przenosi nas rok wcześniej i chronologicznie poznajemy całą historię Juliana i Liliany, by ostatecznie dojść do sceny początkowej i tego, co po niej. Tu jednak mamy rewoltę czasową: jest kwiecień 1935...
Przyład drugi: na stronie 67 Julian zmienia pracę: z Państwowego Urzędu Telekomunikacyjnego trafia do redakcji Bluszczu, gdzie tygodniowa pensja jest o pięćdziesiąt złotych niższa niż w urzędzie.
Na stronie zaś 170 czytamy: "(...) zmienił pracę na znacznie bardziej zajmującą (do tego płatną o pięćdziesiąt złotych tygodniowo więcej".

Może to drobnostki, ale moim zdaniem takie błędy świadczą o braku szacunku dla czytelnika i o wyjątkowo niedbałej korekcie książki (za którą odpowiadają w tym wypadku 2 osoby). Potęgowały one moje wrażenie, że dostałam książkę niegotową, bez ostatecznej redakcji....
Generalnie uważam, że powieść jest niedopracowana, płaska, jej konstrukcja ma wiele słabych momentów, bohaterowie są jednowymiarowi, wręcz przerysowani, o czym świadczą m.in. karykaturalne uwielbienie Liliany dla Krzywickiej i jej obłędna więc tęsknota za Paryżem.

Zmarnowany potencjał. Szkoda :(

Ocena: 3/6

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja nadużycia, Alicja Urbanik-Kopeć

Obraz
W ubiegłym roku dwukrotnie miałam okazję posłuchać autorki niniejszej książki na żywo, podczas festiwali literackich. Spotkałam ją podczas Big Booka w Warszawie oraz podczas Literackiego Sopotu i byłam pod sporym wrażeniem, z jaką energią i zaangażowaniem Alicja Urbanik-Kopeć opowiadała o sytuacji służących w Polsce w XIX wieku. Byłam przekonana, że jej książka spodoba mi się przynajmniej tak samo, jak słuchanie autorki na żywo. Niestety tak się nie stało. W swojej książce, tak jak zapowiada to podtytuł: Służące w XIX-wiecznych polskich domach , autorka przedstawiła sytuację tysięcy kobiet zatrudnionych w zamożniejszych domach jako kucharki, pokojówki, nianie i służące do wszystkiego. Urbanik-Kopeć zaczyna od początku: opisała pochodzenie młodych dziewcząt i okoliczności, w jakich trafiały na służbę, uwzględniając przy tym skromne możliwości kształcenia, metody pośrednictwa pracy oraz podróż ze wsi do miasta i związane z tym niebezpieczeństwa. Na kolejnych stronach
Czytaj więcej

Chrapiący ptak. Rodzinna podróż przez stulecie biologii, Bernd Heinrich

Obraz
Książka wydana wiosną ubiegłego roku przez wydawnictwo Czarne w serii Menażeria przykuła moją uwagę od samego początku. Zaintrygował mnie zwłaszcza podtytuł Rodzinna podróż przez stulecie biologii . Skojarzył mi się z Zającem o bursztynowych oczach (tak, wiem, że tam nie ma słowa o biologii, ale ta rodzinna podróż przez stulecie...) i miałam wielką nadzieję, na podobnie udaną czytelniczą przygodę. Jednak lektura tego sześciuset stronicowego tomiszcza ciągnęła się tygodniami i nie sprawiła mi, niestety, oczekiwanej radości. Heinrich junior szczegółowo opisał swoją historię rodzinną, bardzo skoncentrowaną wokół postaci ojca przyrodnika i podróżnika Gerda Hermanna Heinricha. Był on badaczem starej daty, jednym z ostatnich, którzy wiedzę o owadach i ptakach zdobywali w sposób bardzo tradycyjny: biegając z siatką po lasach, łąkach i stepach zbierając i preparując tysiące obiektów. Jego pierwsza wyprawa miała miejsce już w 1927 roku na Elbrus i do północnej Persji. W ciągu całego swoje
Czytaj więcej

Kocie oko, Margaret Atwood

Obraz
Kocie oko to druga książka Atwood, po Opowieści Podręcznej , którą przeczytałam. Podobnie jak w przypadku Majgull Axelsson wiem, że trafiłam na autorkę, której twórczość całkowicie do mnie przemawia i którą z chęcią zaliczę do grona swoich ulubionych. Główna bohaterka powieści, Elaine Risley, jest uznaną malarką, która po wielu latach powraca do Toronto, gdzie w małej galerii przygotowywana jest jej retrospektywa. Ta samotna podróż jest okazją do wspomnień, zwłaszcza z okresu dzieciństwa, dorastania i studiów. Pierwsze lata życia Elaine spędziła z rodzicami i starszym bratem na podróżach po Kanadzie. Jej ojciec był naukowcem i prowadził badania rodzimej fauny, dzięki czemu cała czwórka regularnie spędzała całe tygodnie w głuszy, pod namiotem i bez kontaktu z innymi ludźmi. Latami jedynym towarzyszem i głównym autorem zabaw był starszy brat Stephen, dlatego odbywały się one według męskich zasad i były wyrazem chłopięcych fantazji. Gdy Elaine skończyła osiem lat, rodzina na stałe os
Czytaj więcej